Οποιαδήποτε προσπάθεια να ερμηνευτεί το αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές με τρόπο εύκολο και επιφανειακό, θα προκαλέσει δικαιολογημένα την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ.
Υπάρχουν ασφαλώς πολλοί παράγοντες οι οποίοι έχουν παίξει ρόλο, αλλά στα πλαίσια ενός σύντομου άρθρου δεν μπορούμε παρά να σταθούμε μόνο στον κεντρικό: το πολιτικό πρόγραμμα, οι πολιτικές θέσεις και συνθήματα, με τα οποία ως ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκε στις ευρωεκλογές (αλλά και την περίοδο πριν απ’ αυτές) ήταν λανθασμένα σε βαθμό κακουργήματος!
Αυτή η στάση ήταν αποτέλεσμα μιας πορείας που χαρακτήριζε τον ΣΥΡΙΖΑ όλους τους προηγούμενους μήνες. Είναι αποτέλεσμα από τη μια, της πίεσης της δεξιάς πτέρυγας του ΣΥΝ («Ανανεωτική Τάση») κι από την άλλη, της «αδυναμίας» της αριστεράς του ΣΥΝ (και του ΣΥΡΙΖΑ) να την αντιμετωπίσει.
Σήμερα η δεξιά πτέρυγα του ΣΥΝ μπαίνει ξανά στην αντεπίθεση ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, οι δε αριστεροί συσπειρώνονται απέναντί της. Το βασικό ζήτημα είναι η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ να καταλήξει στα συμπεράσματα εκείνα που θα βοηθήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, την αριστερά γενικά και τελικά το μαζικό κίνημα. Η κόντρα για την κόντρα δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει. Το πολιτικό της περιεχόμενο είναι το κλειδί. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
Θολό και ασαφές πολιτικό στίγμα
Τα κεντρικά επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξαν για τις ευρωεκλογές ένα στίγμα θολό και ασαφές. Επέλεξαν ο ΣΥΡΙΖΑ να μιλάει γενικά «για τις ανάγκες των πολλών» και να προβάλλει συνθήματα και αφίσες τις οποίες κάλλιστα θα μπορούσε να επιλέξει το ΠΑ.ΣΟ.Κ…
Όλες οι ριζοσπαστικές θέσεις της προηγούμενης περιόδου «εξαφανίστηκαν» και μάλιστα τη στιγμή που η κοινωνία ήρθε αντιμέτωπη με την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της.
Από την προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ έλειπαν παντελώς θέσεις όπως η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, η επανεθνικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ, η αναφορά σε κοινωνικό και εργατικό έλεγχο, η αναφορά σε άμεσες αυξήσεις στα ελάχιστα εισοδήματα και συντάξεις της τάξης των 300 €, η αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή, η φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο, η αναφορά στην παγκόσμια οικονομική κρίση και την ανάγκη του σοσιαλισμού, το κάλεσμα στην υπόλοιπη Αριστερά και ιδιαίτερα το ΚΚΕ για συνεργασία, κλπ, κλπ. Έλειπε το τι κάνουν οι εργαζόμενοι απέναντι στην κρίση και απέναντι στην προσπάθεια του κεφαλαίου να τους κάνει να πληρώσουν. Έλειπε, δηλαδή, ότι θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά, ότι μπορούσε να εμπνεύσει και να δώσει προοπτική στους εργαζόμενους και τη νεολαία!
Ποιος φταίει γι' αυτό; Μήπως φταίνε οι Ανανεωτικοί του ΣΥΝ και μόνο αυτοί για το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατέβηκε με αριστερές-αντικαπιταλιστικές θέσεις στις εκλογές;
Οι ευθύνες των «Ανανεωτικών» του ΣΥΝ
Οι «Ανανεωτικοί του ΣΥΝ ασφαλώς έχουν τεράστιες ευθύνες για το αποτέλεσμα, με βάση το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς όχι μόνο δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ αλλά είχαν ανοικτό μέτωπο ενάντια σε κάθε αριστερή πολιτική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη περίοδο. Είναι επίσης γνωστό ότι η «Ανανεωτική τάση» του ΣΥΝ ποτέ δεν συμφιλιώθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ και στην ουσία επιζητά τη διάλυσή του.
Το ερώτημα όμως δεν είναι απλά το τι κάνει η «Ανανεωτική τάση» του ΣΥΝ. Είναι και το τι κάνουν οι υπόλοιποι που τοποθετούνται αριστερά, για να εμποδίσουν την επιβολή των απόψεων και των πιέσεων που προέρχονται από την «Ανανεωτική τάση»ž - το θέμα είναι τι κάνει η βασική συντονιστική ομάδα στην κεντρική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι συμβιβασμοί των αριστερών του ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ
Η απάντηση είναι: συμβιβάζονται! Όχι όλοι βέβαια – και η δημιουργία του 2ου κύματος στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί απόδειξη γι’ αυτό! Αλλά η βασική ηγετική ομάδα, αυτοί που αποτελούν το κέντρο των αποφάσεων μέσα στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν παραχωρήσεις στη δεξιά πτέρυγα του ΣΥΝ αποδεχόμενοι το νέρωμα του αριστερού-αντικαπιταλιστικού προγράμματος και καταλήγουν τελικά με προτάσεις «νερόβραστες»! Κι όλα αυτά για να μην διακινδυνεύσουν υποτίθεται να χάσουν την ψήφο των «Ανανεωτικών»(…)!
Οι ευθύνες της αριστερής πτέρυγας του Συνασπισμού (Αριστερό Ρεύμα και άλλοι) καθώς και οι ευθύνες μιας σειράς συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ είναι, γι’ αυτό το λόγο, μεγάλες, γιατί αντί να αντιμετωπίσουν πολιτικά και επιθετικά τις απόψεις της Ανανεωτικής τάσης, υποχωρούν στην πίεση της!
Ο κίνδυνος να χαθεί μια ιστορική ευκαιρία
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε φτάσει στις δημοσκοπήσεις πριν από ένα περίπου χρόνο το 18,5 %! Επρόκειτο για μια ιστορικής σημασίας εξέλιξη η οποία έδειχνε ότι η κοινωνία άνοιγε δρόμο στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν λέμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπιανε όντως 18,5% στις κάλπες εύκολα κι απλά. Αλλά αυτό το δημοσκοπικό ποσοστό έδειχνε τις προσδοκίες του κόσμου και τις δυνατότητες του ΣΥΡΙΖΑ. Τη δυνατότητα για ένα άλμα, τη δυνατότητα να επιφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ μια πρωτόγνωρη εδώ και δεκαετίες ανατροπή στα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα στην Ελλάδα!
Ένα όμως κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να βλέπει αυτές τις δυνατότητες, τόνιζε ότι κατά τη γνώμη του τα ποσοστά αυτά ήταν μια φούσκα, η οποία δεν θα αργούσε να ξεφουσκώσει! Κι’ όταν οι δημοσκοπήσεις αποκαλύπτανε την καθοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ οι σ. αυτοί λέγανε πως «πάμε καλά» γιατί από το 4,16% των προηγούμενων ευρωεκλογών υπάρχει μια αύξηση κατά 3% ή και 4% (χαρακτηριστικές αναφορές στην πανελλαδική του ΣΥΡΙΖΑ, τον περασμένο Απρίλη). Σ’ αυτού του είδους την επιχειρηματολογία πρωτοστατούσε ένα κομμάτι του ΣΥΝ αλλά και οργανώσεις όπως η ΚΟΕ, η ΚΕΔΑ και άλλοι.
Δυστυχώς οι ίδιες δυνάμεις και σύντροφοι που ήταν έτοιμοι να κάνουν πολύ σοβαρές παραχωρήσεις σε πολιτικά και προγραμματικά ζητήματα προς την δεξιά πτέρυγα του ΣΥΝ αποτελούσαν και το κέντρο των αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι γνωστή, στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, η κριτική που άσκησε το 2ο Κύμα την προηγούμενη περίοδο, απέναντι στη βασική συντονιστική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, που αποτελείται από το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ, την ΚΟΕ, την ΚΕΔΑ και την ΔΕΑ (και τον «ανένταχτο» Δ. Τσακνιά). Κριτική που αφορούσε στους διαρκείς συμβιβασμούς τους στο επίπεδο του πολιτικού προγράμματος και για το δημοκρατικό έλλειμμα το οποίο με δική τους ευθύνη αναπτύσσονταν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Τα ζικ ζακ αριστερά και δεξιά
Χωρίς να θέλουμε να απλουστεύσουμε τα πράγματα, γιατί αυτά είναι πάντα πολυσύνθετα, μπορούμε γενικά να πούμε ότι μέχρι τον Δεκέμβρη ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν σε μια πορεία προς τα αριστερά - με δυσκολίες, προβλήματα και εμπόδια, μεν, αλλά προς τα αριστερά. Τα χαρακτηριστικά στίγματα αυτής της περιόδου ήταν η έγκριση από τον ΣΥΡΙΖΑ ενός αριστερού προγράμματος πάλης, των γνωστών «15 σημείων», και η υποστήριξη που έδωσε στην εξέγερση της νεολαίας τον Δεκέμβρη.
Η επόμενη φάση είναι η περίοδος της «αντεπίθεσης» της δεξιάς πτέρυγας του ΣΥΝ, η οποία ξεκινά με αφορμή τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ στα Δεκεμβριανά και επεκτείνεται σε όλα τα επίπεδα: βάζει επιθετικά θέμα συνεργασίας με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και πιέζει για την αντικατάσταση του προγράμματος των «15 σημείων» από ένα νέο (εκτενές) πρόγραμμα το οποίο αποτελεί μια σαλάτα στην οποία μπαίνουν τα πάντα και όλα μπορούν να έχουν τη μία ή την άλλη ερμηνεία και σαν αποτέλεσμα δεν λέει τίποτα συγκεκριμένο και τίποτα καθαρό. Ταυτόχρονα, η συνεργασία του ΣΥΝ με το ΠΑΣΟΚ σε μια σειρά δήμους και νομαρχίες συνεχίζεται, το ίδιο και στα συνδικάτα, με κορυφαίο παράδειγμα την πισώπλατη μαχαιριά της δεξιάς πτέρυγας του ΣΥΝ στην ΠΟΣΔΕΠ.
Όλα αυτά συνδυάζονται με μία εξαιρετικά σοβαρή αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να παρέμβει ουσιαστικά και να αποκτήσει ρίζες στο εργατικό κίνημα – πράγμα που δεν αποτελεί οργανωτικό πρόβλημα αλλά πολιτικό!
Οι ευθύνες Αριστερού Ρεύματος του ΣΥΝ και της κεντρικής συντονιστικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ
Οι ευθύνες της κεντρικής συντονιστικής ομάδας στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ («Αριστερό Ρεύμα» του ΣΥΝ, ΚΟΕ, ΚΕΔΑ και ΔΕΑ), είναι ότι αποδέχτηκαν τους συμβιβασμούς για τους οποίους πίεζε η δεξιά πτέρυγα, αποδέχτηκαν το νέρωμα του προγράμματος, αποδέχτηκαν το θολό στίγμα στις ευρωεκλογές.
Όλα αυτά, αυτή η κριτική, δεν πρέπει να ερμηνεύεται σαν κάλεσμα υπέρ της λήψης διοικητικών μέτρων ενάντια στη δεξιά πτέρυγα του ΣΥΝ - διαγραφές κοκ. Αντίθετα! Οφείλουμε να έχουμε καθαρή θέση ενάντια στη χρήση τέτοιων μεθόδων! Αλλά πρέπει να είμαστε υπέρ της πολιτικής αντιπαράθεσης με τη δεξιά πτέρυγα του ΣΥΝ, με στόχο την αποκάλυψη του αδιεξόδου των προτάσεων τους και το που οδηγούν τελικά: στη διαχείριση των καπιταλιστικών αδιεξόδων σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.
Τι πρέπει να γίνει τώρα
Ο μεγάλος κίνδυνος είναι να επικρατήσει απογοήτευση στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ που (κάτω και από την αντεπίθεση των «Ανανεωτικών») να οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη αποσυσπείρωση. Για να αντιμετωπιστεί αυτός ο κίνδυνος, χρειάζεται:
να βγουν τα πολιτικά συμπεράσματα, να υπάρξει νέα στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς τα αριστερά, στη βάση ενός ταξικού προγράμματος το οποίο να ξεκινά από τα καθημερινά προβλήματα και αγώνες και να τα συνδέει με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμόž
ο ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει σε αναδιάταξη των οργανωτικών του δομών, να μετατραπεί σε ένα ομοσπονδιακό πολιτικό φορέα στο οποίο να συνυπάρχουν συνιστώσες (οργανώσεις) και άτομα σαν μέλη, για να αποκτήσει έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ «βάση», που σημαίνει τοπικές και κλαδικές οργανώσεις, «βάση» η οποία να έχει αποφασιστικό λόγο για να μπορεί να ελέγχει την πολιτική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και να διασφαλίζει τη δημοκρατική λειτουργία στο εσωτερικό και τον έλεγχο της ηγετικής ομάδας (όπως προτείνει το 2ο κύμα)ž
με βάση τα πιο πάνω να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ μαχητικά και μαζικά στην κοινωνία, μπροστά στα κινήματα, και ιδιαίτερα το εργατικό, με προτάσεις ταξικές, ριζοσπαστικές και σε ρήξη με το σύστημα.
Αυτά είναι τα καλέσματα και οι προκλήσεις με τις οποίες είμαστε αντιμέτωποι σήμερα. Πρέπει να μπούμε μπροστά σ’ αυτή την πάλη για τον πολιτικό, προγραμματικό και οργανωτικό μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Σ’ αυτή την πάλη το 2ο κύμα μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο.
Αθήνα, 9 Ιούνη 2009
<- Πισω στο: Άρθρα
No comments:
Post a Comment