ANARCHY PRESS GR
Αναρχικές Απόψεις – Ειδήσεις – Σχόλια
Παραμένεις στη γωνία, σιωπηλή όπως πάντα Υπατία!
Όπως έγινε γνωστό από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, μετανάστης σε κατάσταση σοκ απειλούσε να αυτοπυρποληθεί φωνάζοντας «δεν έχουμε δικαιωθεί» και «αυτά δεν είναι άδειες παραμονής», κατά την διάρκεια της τελετουργικής «νικητήριας» αποχώρησης των μεταναστών από το μέγαρο της Υπατίας. [1] Υπενθυμίζεται ότι 287 μετανάστες υποστηριζόμενοι από κόμματα, αποκόμματα και διάφορες …προσωπικότητες της αριστεράς ξεκίνησαν παράλληλη «απεργία πείνας» σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αρχικά για την νομιμοποίηση όλων(!) των μεταναστών και κατόπιν για να λάβουν άδειες παραμονής μόνο αυτοί. Η «απεργία» έληξε μετά από 44 ημέρες και αφού συμφώνησαν οι «αλληλέγγυοι», οι εκπρόσωποι των μεταναστών και η κυβέρνηση για εξάμηνη «ανοχή» στους απεργούς πείνας και διάφορες άλλες αόριστες υποσχέσεις.Είναι απολύτως κατανοητό γιατί το προαναφερθέν επεισόδιο, που χάλασε λίγο το εορταστικό κλίμα της «νίκης» πέρασε στα μουλωχτά από τους –κατά τα άλλα λαλίστατους– «συμπαραστάτες», όπως κατανοητή είναι και η στάση μερίδας εξ αυτών, που λίγες ώρες μετά τους έξαλλους πανηγυρισμούς τους, τα «γύρισαν» αναπάντεχα, σιγοντάροντας μάλιστα το ξεκίνημα –εκ νέου– της «απεργίας πείνας»!
Είναι συχνά δύσκολο να αντιληφθεί κανείς, ποιος κορόιδεψε περισσότερο τους δύστυχους , ο κρατικός αξιωματούχος, ο αριστερός διαμεσολαβητής ή ο εκπρόσωπος των μεταναστών;
Αλλά, «η καλή μέρα από το πρωί φάνηκε», όπως λέει και ο λαός.
Η αποφορά της εξουσιαστικής πτωμαΐνης ήταν τόση που απομάκρυνε, από την πρώτη κιόλας στιγμή, όσους θα ήθελαν, καλοπροαίρετα, να συμβάλλουν σε μια τέτοια κατάσταση. Απέμειναν μόνο όσοι είχαν «επενδύσει» πολιτικό κεφάλαιο σε αυτή την ιστορία και ορισμένοι αξιοθρήνητοι νεροκουβαλητές που διώχνονταν στην κυριολεξία από το χώρο, όταν ερχόταν η ώρα των συμφωνιών με το κράτος.
Ασφαλώς, σοβαρότατο μερίδιο ευθύνης έχουν και οι πρώην απεργοί πείνας που έθεσαν «την ίδια τους τη ζωή “υπό διαπραγμάτευση”».[2] Οι άνθρωποι , από την φύση τους, δεν μπορούν να γίνουν πιόνια. Η απελπισία όμως γεννά τέρατα. Η εικόνα ανθρώπων που επιλέγουν να δωρίσουν τα ίδια τα σώματα τους στο Κολοσσαίο της πολιτικής, συνειδητά απαρνούμενοι την αυτοτέλεια τους, μόνο θλίψη και οργή μπορεί να προκαλέσει, για τα αποτελέσματα της εξουσιαστικής διαστροφής. Μόνο πωρωμένοι εξουσιαστές ή τυφλωμένοι φανατικοί μπορούν να χαρακτηρίζουν την εξευτελιστική διαδικασία στην οποία οδηγήθηκαν ως «περήφανο αγώνα» και μάλιστα πρότυπο για την «υποταγμένη» κοινωνία.
Τι έμεινε από αυτή την ιστορία; Επιβεβαιώθηκε η δυνατότητα της αριστεράς να ασκεί απεριόριστη εξουσία σε περιορισμένα κοινωνικά κομμάτια, όπως μερίδες μεταναστών, δυνατότητα που προσφέρεται απλόχερα στους κρατιστές για την ευόδωση των διαλυτικών και αντικοινωνικών σχεδίων της Κυριαρχίας έναντι σκανδαλωδών προνομίων αλλά και διαφόρων ανταλλαγμάτων προς τις αριστερές κλίκες.
Άλλο τόσο, όμως, καταγράφηκε ανάγλυφα η έντονη κοινωνική αποδοκιμασία που εισέπραξαν οι αριστεροί διαμεσολαβητικοί μηχανισμοί, που φυσικά δεν μπορεί να ερμηνευτεί με τα μανιχαϊστικά βλακώδη διλήμματα: «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι ρατσιστής».
Όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν ένα σοβαρό και ουσιαστικό προβληματισμό επειδή αποτελούν καταστάσεις «προς αποφυγήν». Επειδή, παρ’ όλα τα μικρά αυτά αδιέξοδα μονοπάτια, ο δρόμος προς την ελευθερία παραμένει ορθάνοιχτος, αρκεί μόνο να υπάρχει θέληση.
No comments:
Post a Comment